روز جهانی اتیسم

امروز ۲ آپریل روز جهانی اتیسمه. در این روز مردم پست‌ها و عکس‌هایی در مورد اینکه اتیسم چیه، علائمش چیه، چه نکاتی باید در مورد بچه‌های اتیسم رعایت بشه،‌ و غیره می‌ذارن. بعضی‌ها هم لباس‌های آبی می‌پوشن، بادکنک آبی می‌خرن و نور آبی روشن می‌کنن. بعضی‌ها هم دور هم جمع می‌شدن و از تجربیاتشون حرف می‌زدن که امسال بخاطر کرونا این خبرا نیست

امروز فقط مختصر از تاثیر شرایط اتیسم خواهرم روی زندگی خودم می‌نویسم. ۸-۹ سال پیش اعتقاد داشتم که اتیسم خواهرم ۱۸۰ درجه زندگی‌مو عوض کرده. شاید اون‌موقع برای یه بچه، اتیسم داشتن خواهرش واقعا اتفاق مغلوب‌کننده‌ای باشه. ولی الان انقدر گذشته که دیگه نمی‌دونم کدوم جنبه‌ی زندگی‌مون تحت تاثیر اتیسم قرار گرفته و کدوم نه؛ هر چی بیشتر می‌گذره فاکتورهای زیاد دیگه‌ای وارد زندگی آدم می‌شن،‌ که تقریبا غیرممکن می‌شه بعد ۲۳ سال بگی فلان بحران در خانواده‌ی ما، ناشی از شرایط اتیسم نیلوفره؛ چون ممکنه ناشی از چیز دیگه‌ای باشه و نخوای دقیق بهش فکر کنی. و در عین حال غیر ممکنه بگی فلان بحران ربطی به این شرایط نداره، چون حداقل مطمئنی استرس و نگرانی‌ای که پس‌زمینه‌ی اکثر لحظه‌های زندگی‌ات شده و نحوه‌ی تصمیم‌گیری، برخورد، و میزان تحمل خودت و بقیه‌ی اعضای خانواده‌ات رو تحت تاثیر قرار داده، از شرایط اتیسم هم به شدت تاثیر گرفته. به هرحال بعد این همه سال و دیدن زندگی‌ آدم‌های مختلف، چیزی که فرق کرده رسیدن به این نگرشه، که اونقدری که فکر می‌کردی مسائل بزرگ نیست و همه و هر کس بدون استثنا در زندگی‌ش داره با مشکلاتی مبارزه می‌کنه؛ بعضی‌ها کمتر و بعضی‌ها شدیدتر. شاید چیزی که خود منو بیش‌تر آسیب‌پذیر کرد، نحوه‌ی برخورد خودم با موضوع و دیدم به اون بود. مطمئنم برای خواهر یا برادر کوچکتر یه فرد با اختلال اتیسم حاد، این حرف‌ها که باید خودش رو جدا ببینه و از بیرون شرایط نگاه کنه، و خودشو تحت کنترل این اوضاع ندونه و اهداف شخصیش رو رها نکنه خیلی کمک‌کننده‌س چون بچه‌ها در مواجهه با همچین بحران‌هایی سلاح روانی و دانش علمی لازم رو ندارن و درکی که در اون سن از شرایط اتیسم پیدا می‌کنن غیرواقع‌بینانه‌‌ست.